EMMAUS, USA - Tot ons achttiende jaar hebben we onder toezicht gestaan van de medische wereld. Dankzij onze twee hoofden - zo noemt de buitenwereld twee mensen met één lichaam - zijn we de eerste jaren vrijwel van moeder afgenomen. De eerste weken waren we zwak maar we groeiden voorspoedig tot een gezond en sterk lijfje waarbij alles mooi op zijn plaats zat. Zelfs de twee hoofden op de brede schouders zagen er goed uit. Het was allemaal in de juiste maat, zoals iedereen uitgebreid heeft kunnen zien. Handen en voeten zijn wat steviger, maar we hebben gewoon van ieder twee. We vormden een geheel, met één hart, twee longen, en erg genoeg één maag. Omdat onze wervelkolom zich scheidt om uit te monden in twee halzen en hoofden, zijn we breed gebouwd. Een gewoon, gezond lijf. Daarom dachten de artsen, onder leiding van Dokter Salomo, in het begin dat ons lichaam op den duur wel een hoofd zou afstoten.
Omdat al onze aders en bloedbanen met elkaar verbonden zijn, konden de artsen niet wachten tot een hoofdje definitief afgestoten werd. Dat zou waarschijnlijk dodelijk zijn voor de rest van het lichaam. Zodra de eerste afstotingsverschijnselen zich zouden openbaren, moest er het mes ingezet worden om het werk snel en efficiënt af te maken. Eérder het mes er inzetten konden ze niet doen, want stel dat ze de verkeerde kop afsneden?
Het eerste jaar hebben ze ons vastgehouden, de artsen iedere dag waakzaam en alert om het mes er in te zetten. Moeder mocht ons om duistere redenen niet eens de borst geven. Misschien dat Bertie daarom zo valt op borsten die hij steevast ‘tieten’ noemt. Te laat begreep moeder dat we na de eerste moeilijke weken gewoon een gezonde tweeling vormde, die ze zo mee naar huis had kunnen nemen.
‘Kijk, twee hoofden lijkt vreemd voor veel mensen’, vertelde ze ons later voorzichtig.
‘Het begon al direct na de bevalling op de operatietafel. Niemand had zoiets verwacht en toen Bertie bleef steken begreep niemand wat dat was. Bertie had wel kunnen stikken en ik doodbloeden...’
Ik keek Bertie verwijtend aan toen ik al dit verschrikkelijks hoorde, maar hij scheen zich niet schuldig te voelen. Alsof het iedereen had kunnen gebeuren.
‘Het duurde even, maar toen kwam ook Bertie’s hoofd en zo zijn jullie rond middernacht geboren.’ Om precies te zijn: uit het minitieuze verslag van de artsen bleek later dat 22 oktober 1936 ik één minuut voor middernacht ben geboren en Bertie iets na twaalven. Dat verklaart waarom hij zo’n Schorpioen is en ik een Weegschaal.
‘Iedereen was verbijsterd over dat tweede hoofd en er was paniek. Toen zag ik een chirurg naderen met een heel groot mes...’ Moeder huiverde. ‘Alf begon te krijsen en de chirurg richtte zich op het hoofd van Bertie. Gelukkig begon op dat moment ook Bertie te huilen en dat weerhield de chirurg. Maar vanaf dat moment kon iedere dag de laatste zijn voor een van jullie...hoofden.’
Het was een hel voor haar.
Na de geboorte gaven de artsen onze hoofden een afzonderlijke naam, althans, een eigen aanduiding: Ik Alpha, hij Beta. De Alfabet Tweeling. Wat een fantasie. En dan de artsen die ons de AB Two noemden; een scheikundige formule in plaats van een fatsoenlijke naam voor twee gezonde jongens.
We waren twee hoofden en geen twee personen, dat hebben we van de burgerlijke stand drieëntwintig jaar lang moeten accepteren.
Klinkt dit raar? Hoeveel tweehoofdigen lezen dit?
